یاس فلسفی

یک وقتایی درمورد یکسری روابطم و علتشون به یاس فلسفی میرسم. به این فکرمیکنم که این ارتباط و به این صورت واقعا در بلند مدت چه آورده‌ای داره و عواقبش به چه صورته. گاهی به این فکرمیکنم که اون ارتباط در اون زمان بسیار خوب و فرح بخشه ولی اثری که یکی دو سال بعدش از اون ارتباط میبینم ایا همون چیزیه که میخوام باشه یا دقیقا اون چیزیه که دوست ندارم رخ بده؟
چیزی که اخیرا با شروع مجدد کلاسهای هفتگی بهش پی بردم اینه که از ترکیب یکسری اطرافیانم و میزان ارتباطم باهاشون و حتی نوع معاشرتم اصلا راضی نیستم چون به وضوح میتونم زوال فضائل اخلاقی‌ رو در خودم ببینم ( از دیدگاه بیرون ممکنه به چشم نیاد چون یک مقدار با مدل جامعه متفاوته) ولی هنوز نمیدونم چطور به صورت مناسب کنترلش کنم.

شما چطور روابطتون رو کنترل میکنید و به اون نقطه‌ی دلخواه نزدیک میکنید؟

تعادل

سالها تلاش کردم که یک تعادلی در یکسری زمینه‌ها مخصوصا قوی بودن و لطیف بودن برقرار کنم. تا یک زمانی تو ذهنم لطیف بودن به مثابه نقطه ضعف بود و تلاش میکردم تا حد زیادی لطافت رو کم کنم. بعدش کم‌کم یادگرفتم که تعادلی بین این دو بعد برقرار کنم و نه لوس باشم نه دل‌سنگ ولی این تعادل لزوما همیشه برقرار نیست. یک وقتایی ادم گاردش رو بیش از حد پایین میاره و بیش از حدی که باید ضعف‌هاش رو نشون میده. البته که همش از اعتماد کردن به آدمها نشئت میگیره ولی کی میدونه حد اعتماد کجاست و چقدره؟ خلاصه که این روزا دوباره دارم سعی میکنم کمتر روی Princess Mode باشم و اون قوت قبلم رو بازیابی کنم.

+ اون روز که تیکه پاره بودم و واقعا امید به زندگیم به صفر میل میکرد داشتیم حرف میزدیم که دید حالم خوب نیست. به زور اومد با کاردک جمعم کرد، بهم غذا داد و حرفامو گوش کرد. گذاشت یک بند غر بزنم و امیلی در آغوش سگ سیاه افسردگی رو تبدیل کرد به یک آدم خوشحال. اینکه ضعفم رو دید و تلاش نکرد بهم بگه قوی باشم درعوض تلاش کرد کمکم کنه که گذر کنم واقعا واسم ارزشمند بود ولی حقیقت اینه که چقدر و تا کجا میتونم به بقیه تکیه کنم؟ و جواب اینه که واقعا زیاد نیست. یک زمانهایی از زندگی لازمه ادم خودش با مشکلات روبرو شه و کنار بیاد. معلومه که کمک بقیه ارزشمند و تسهیل‌گره ولی متاسفانه آدم در عمق زندگی تنهاست.